De revue, gespeeld door spelers uit Zevenhuizen, Moordrecht en de regio vertelde het verhaal van het ontstaan en de eerste jaren van Dorpshuis Swanla, met veel humor en nostalgie.
De revue begon met een scène waarin ‘Marieke’ informatie bij haar oma vergaarde voor het boek dat zij aan het schrijven was. Dit boek zou vertellen over het ontstaan van het dorpshuis in Zevenhuizen.
In de jaren 70 begon een groep dorpelingen met het idee het dorpshuis te bouwen. Ze hadden het idee om een pand te bouwen dat voor iedereen toegankelijk zou zijn, voor sport, jeugd en cultuur. Het liefst een nieuw gebouw maar daar was niet genoeg geld voor, daarom vestigden zij zich eerst in een huishoudschool.
De revue bestond uit zowel toneel als zang met scènes uit de geschiedenis van Dorpshuis Swanla.
We zagen hoe het dorpshuis werd gebouwd, hoe het werd gebruikt voor allerlei activiteiten, en hoe het een belangrijke plek werd in het dorpsleven van Zevenhuizen.
Er werd bedacht loten te verkopen voor een piek om geld te verzamelen voor de bouw. Ook passeerden grappige verhalen de revue, zoals een barvrouw uit die tijd, zij kletste veel te veel en was bijna alleen met breien bezig en bracht zo maar weinig geld in het laatje.
Het verhaal over ‘de verbrande gehaktballen’ die niemand wilde eten werd door de spelers leuk neergezet. Het barpersoneel van het dorpshuis breidde de grap uit door na dit toneelstuk halve gehaktballen te serveren in de Foyer.
Om geld te verzamelen werd er in die tijd ook een talentenshow georganiseerd. Dit nummer met veel ‘stoer gegrom’ van de zanger maakten velen van het publiek aan het lachen.
De revue eindigde met een scène waarin de spelers terugkeken op de afgelopen 50 jaar. Ze waren trots op wat ze hadden bereikt en ze wensten Dorpshuis Swanla nog vele jaren succes. Het toneelstuk was een groot succes en het was een mooie manier om het 50-jarig jubileum van Dorpshuis Swanla te vieren.
Voorzitter van het dorpshuis, Bram van Vliet, gaf zijn dankwoord aan allen die het toneelstuk mogelijk hadden gemaakt.
Tekst en foto: Jacolien Rog
